Ξεκίνημα
Δεν υπάρχει χάρτης χωρίς θάλασσα, ούτε πορεία χωρίς την
πρώτη ώθηση.
Το ξεκίνημα δεν είναι ποτέ στην αρχή. Είναι όταν μέσα σου κάτι
επιτέλους σε σπρώχνει, κάτι σε τραβά και σου λέει πάμε.
Ανοίγεις πανιά όχι όταν είσαι έτοιμος, αλλά όταν δεν αντέχεις
άλλο να μένεις ακίνητος στο βούρκο σου.
Οι σκιές της αποβάθρας σε βαραίνουν περισσότερο απ’ τα
κύματα.
Το ξεκίνημα μυρίζει ξύλο παλιού σκαριού. Έχεις τον κόμπο στο
στομάχι και το βλέμμα καρφωμένο στον ορίζοντα.
Κι αν ρωτάς πότε είναι η κατάλληλη στιγμή…
Είναι τώρα. Είναι πάντα τώρα.
Φάρος
Δε με γοητεύει το φως του φάρου. Με συγκινεί η επιμονή του
να καίει.
Κάθε βράδυ, κάθε μπόρα, κάθε μοναξιά, το ίδιο φως, σταθερό,
σιωπηλό, ακούραστο.
Σαν εκείνους τους ανθρώπους που δε φεύγουν ποτέ. Δε σε
κυνηγούν, δεν απαιτούν. Απλώς... παραμένουν.
Ένας φάρος δε σώζει καράβια. Υπενθυμίζει πως δεν είναι μόνα.
Κι αυτή είναι η διαφορά. Όχι η σωτηρία, αλλά η παρουσία.
Κι εγώ, κάθε που νυχτώνει μέσα μου, ψάχνω εκείνη τη μικρή
σταθερή λάμψη στην άκρη.
Να ξέρω πως, όσο μακριά κι αν με πάει το ρεύμα, υπάρχει
κάποιος που με περιμένει να φανώ.
Καταιγίδα
Η καταιγίδα δεν προειδοποιεί. Έρχεται απότομα, όπως τα
πράγματα που δεν είπες ποτέ. Είναι εκείνη η σύγκρουση
ανάμεσα στο δεν αντέχω άλλο και στο θα συνεχίσω.
Πάντα με μάγευε. Ψηλά οι κεραυνοί, κάτω οι κραδασμοί. Κι
ανάμεσά τους εγώ.
Χωρίς αλυσίδες, χωρίς σταθερό κατάστρωμα.
Αντέχεις την καταιγίδα όταν την ακούς, όταν τη νιώθεις, όταν
δεν προσπαθείς να την κρύψεις. Φανέρωσέ την.
Εγώ δεν την απέφυγα ποτέ. Την κάλεσα. Την χόρεψα.
Και κάθε φορά βγήκα λίγο πιο ελεύθερος, λίγο πιο σοφός.
Άνεμος
Ποτέ δεν τον είδα. Μα τον ένιωθα πάντα. Στα πανιά, στα
κόκαλά μου, στα ναι που δεν είπα και στα όχι που φοβήθηκα.
Ο άνεμος είναι η αλλαγή. Κι όποιος δεν αντέχει να αλλάξει,
δένει το σκάφος του στο ίδιο λιμάνι για πάντα, μέχρι να
σαπίσει.
Δεν είναι πάντα ευνοϊκός. Άλλοτε σ’ οδηγεί, άλλοτε σε
δοκιμάζει.
Όσοι τόλμησαν ν’ αφεθούν σ’ αυτόν, ανακάλυψαν νέα ρεύματα
μέσα τους.