Το έμβρυο
Αλήθεια, πότε ξεκινάει η ανθρώπινη ζωή; Ποια θεωρού-
με την ημέρα ζωής νούμερο ένα (1); Όταν γεννιέται το
μωρό και διανύει τον πρώτο του χρόνο ή τη στιγμή της
σύλληψης, όταν δυο ψυχές αποφασίζουν να ενωθούν
ψυχικά και σωματικά και να γεννήσουν ζωή;
Το έμβρυο παύει να είναι έμβρυο και ξεκινάει την
ανθρώπινη ζωή του όταν βγει στον εξωτερικό κόσμο, με
το πέρας της διαδικασίας του τοκετού. Μέχρι τότε είμα-
στε έμβρυα. Άραγε τα έμβρυα νιώθουν, έχουν αισθήμα-
τα, καταλαβαίνουν τι νιώθει η μητέρα που τα κουβαλάει;
Νιώθουν τη χαρά της, όταν γελάει και είναι ευτυχισμέ-
νη; Νιώθουν τη λύπη της, όταν την προσβάλλουν από το
εξωτερικό περιβάλλον; Όταν δεν τη σέβονται; Όταν την
αδικούν; Όταν δεν της φέρονται όπως της αξίζει;
Προσπαθώ να κλείσω τα μάτια και να σκεφτώ, να
αναβιώσω στιγμές από την κυοφορία μου μέσα στην κοι-
λιά της μητέρας μου. Και ξέρετε τι νιώθω; Μια ασφάλεια,
ίσως δεν νιώθω τι νιώθει αυτή, νιώθω όμως ότι κανένας
δεν μπορεί να με πειράξει, είμαι σε ένα ασφαλές, προ-
στατευμένο και ήρεμο περιβάλλον.
Είναι κάτι που θυμάμαι στο υποσυνείδητο ή κάτι που
θέλω να νιώθω γιατί το έχω ανάγκη; Έχει σημασία; Ένα
ξέρω, ότι όποτε νιώθω ότι απειλούμαι, όταν νιώθω ότι
δεν είμαι καλά, κλείνω τα μάτια, κάθομαι σε στάση εμ-
βρύου και, είτε κλαίω είτε σιωπώ, προσπαθώ να φέρω
στην μνήμη μου αυτό το συναίσθημα. Το αίσθημα της
ηρεμίας και της ασφάλειας. Δεν ξέρω με ποια λέξη να
εκφράσω αυτό το συναίσθημα. Ξέρω όμως ότι θα το ανα-
ζητώ για το υπόλοιπο της ζωής μου.
Και κάπου εκεί γεννήθηκα, χωρίς πόνους, με καισα-
ρική, όπως και εγώ, αρκετά χρόνια μετά, γέννησα και τα
δύο παιδιά μου. Χωρίς πόνο, αλλά με μεγάλη χαρά, ευ-
γνωμοσύνη, μεγαλοψυχία, και σεβασμό για αυτό το θαύ-
μα της ζωής. Κλείνοντας τα μάτια, και προσπαθώντας να
αισθανθώ, θα περιγράψω το συναίσθημα της γέννας του
πρώτου μου παιδιού όπως ακριβώς το βιώνω τώρα, 18
χρόνια μετά.
Το ένιωθα μέσα μου, το κουβαλούσα 38 εβδομάδες
και κάτι ημέρες, άλλοτε με χαρά, άλλοτε με κούραση, αλλά
ναι, είναι το είναι μου που πολλαπλασιάστηκε, και μια
μέρα, ξαφνικά, με καισαρική, χωρίς πόνο αλλά με γεν-
ναιοδωρία, βγήκε το είναι μου να συναντήσει τον ανώτε-
ρο εαυτό μου, και είναι ο γιος μου! Ένα θαύμα ζωής, ένα
δώρο θεϊκής καταγωγής, που έκλαιγε και με αναζητούσε,
και όταν ακούμπησε πάνω μου ηρέμησε και με χάιδεψε
στο πρόσωπο. Ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω! Ένα μωρό με χάιδεψε στο πρόσωπο και απόρησα και αγαλλίασα. Ένιωσα για μια στιγμή την ταυτόχρονη αίσθηση
ηρεμίας και ασφάλειας από ένα νεογέννητο μωρό, το
δικό μου μωρό, το δικό μου είναι. Ένιωσα αγάπη από
την πρώτη στιγμή. Μια ιδιαίτερη μαγική σύνδεση υπήρ-
χε ήδη. Η ύπαρξή μου σε εξέλιξη μόλις είχε γεννηθεί.
Την επόμενη μέρα, στο μαιευτήριο, άκουσα ένα μωρό
να κλαίει από το διάδρομο. «Φέρνουν το γιο μας» λέω
στον τότε σύζυγο μου, και αυτός απάντησε: «Καλά, ακούς
μωρό και νομίζεις ότι είναι το δικό σου». Όμως πράγματι
ήταν το δικό μου, γιατί η μάνα αναγνωρίζει το μωρό της
διαισθητικά, υπάρχει μια ανώτερη σύνδεση που της επι-
τρέπει να νιώθει. Συναισθάνεται όλες τις ανάγκες και τις
επιθυμίες του.
Δύο χρόνια μετά, η κόρη μου. Ήμουν ήδη μάνα,
αλλά το είναι μου ερχόταν να με συναντήσει πάλι. Σε
μια ανώτερη πνευματική έκβαση. Μια στιγμή ηρεμίας
και ασφάλειας, πάλι, ένα συναίσθημα που έπρεπε να
ανταποδώσω στα παιδιά μου, στο είναι μου. Άραγε τα
κατάφερα; Και αν όχι; Πόσους μήνες, πόσα χρόνια έχω
ακόμα για να καταφέρω να τα κάνω να νιώσουν ηρεμία
και ασφάλεια; Ποτέ δεν είναι αργά…
Και εγένετο ζωή! Και εγένετο φως!
Ηώς
Η Ηώς στην Ελληνική Μυθολογία ήταν θεότητα, κόρη
του Τιτάνα Υπερίωνα και της Τιτανίδας Θείας, καθώς και
αδελφή του Ήλιου και της Σελήνης. Η Ηώς ήταν η προ-
σωποποίηση της αυγής. Κάθε αυγή, άνοιγε στον Ήλιο,
με τα ρόδινα χέρια της, τη Θύρα της Ανατολής. Έπειτα,
ανέβαινε στο άρμα της, στεφανοφορούνταν με άνθη που
την εφοδίαζαν πτηνά, και στη συνέχεια έριχνε άνθη και
σκορπούσε πρωινή δροσιά στη Γη.
H Hώς διακρινόταν για το ελκυστικό της κάλος και
ήταν τόσο όμορφη που ξελόγιασε το θεό Άρη και σύναψε
ερωτική σχέση μαζί του. Η θεά Αφροδίτη το έμαθε και
την καταράστηκε να είναι ο βίος της πλήρης ερωτικών
επεισοδίων δίχως όμως να βρίσκει ικανοποίηση. Και
η κατάρα έπιασε. Πολλοί ερωτικοί σύντροφοι ακολού-
θησαν, κατά την μυθολογία, αλλά κάθε ερωτική σχέση
έφτανε στο τέλος αφήνοντας αυτή την αίσθηση του ανι-
κανοποίητου. Και όμως, η Ηώς συνεχίζει μέχρι και σή-
μερα να ανοίγει την Θύρα της Ανατολής και να σκορπά
γύρω της άνθη και δροσιά, χαρίζοντας την ελπίδα της
νέας ημέρας που αναμένεται να είναι καλύτερη από την
προηγούμενη.
Πολλές φορές, σκέφτομαι «δεν μπορεί, θα είμαι από-
γονος της Ηούς, και η θεά Αφροδίτη θα έχει καταραστεί
και εμένα». Αυτή η αίσθηση του ανικανοποίητου δεν
μπορεί να νικηθεί, όσο και αν προσπαθώ να πιστέψω ότι
όλα πάνε καλά, ότι «tout va bien» που λένε και οι Γάλλοι.
Μήπως αυτή η αίσθηση του ανικανοποίητου συνδέ-
εται με την εξέλιξη της ψυχής; Μήπως η ανεκπλήρωτη
επιθυμία θέλει να μου πει ότι η ψυχή και η ύπαρξή μου
θέλει να εξελιχθεί και άλλο; Να μην επαναπαυτώ και βο-
λευτώ σε ό,τι ήδη έχω;
Άραγε, η επιθυμία είναι η γλώσσα της ψυχής; Μήπως,
μέσω της επιθυμίας και των ονείρων, θέλει να επικοινω-
νήσει μαζί μας η ψυχή και να μας δείξει το δρόμο προς
την εξέλιξη, την ευδαιμονία και την ολοκλήρωση;
Δεν είναι τυχαίο που η Ηώς άνοιγε στον Ήλιο τη
Θύρα της Ανατολής και η ίδια είχε την αίσθηση της ανι-
κανοποίητης επιθυμίας. Μόνο μια ψυχή που είχε τόσο
ισχυρή αίσθηση εξέλιξης θα μπορούσε να ανοίγει την
πύλη του φωτός και να το διοχετεύει και σε άλλες ψυχές
–«και εγένετο φως!»– κάθε αυγή.
Όταν λοιπόν η ψυχή μας πεινάει για περισσότερα,
έχει επιθυμίες και όνειρα, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν εί-
μαστε αρκετά καλοί, δεν θα πρέπει αυτή η δίψα και η
σπίθα για εξέλιξη να μας δημιουργεί αίσθημα ανησυχί-
ας. Διώχνουμε το φόβο που μας κρατάει πίσω, εμπιστευ-
όμαστε τα όνειρά μας και τα ακολουθούμε. Κάπου θα μας οδηγήσουν.
Μπορεί να μην το βλέπουμε τώρα, αλλά στο
μέλλον, κοντινό ή μακρινό, θα είμαστε κάπου καλά και
περισσότερο εξελιγμένοι. Νιώσε το δικό σου νόημα και
σκοπό της ζωής, και εξελίξου αναζητώντας την ολοκλή-
ρωση της ύπαρξής σου.