«Ο καναπές της αγάπης»
Μέσα στο σπίτι μας όλοι οι καλοί χωράνε… Αυτό λέει η κυρά μας. Και δεν το λέει απλά, αλλά και το πι-στεύει! Αλλιώς πώς εξηγείται ότι γατούλες όπως: εγώ ο Αλέκος, αλλά και ο Πολύφημος… και η Αθηνά και ο Λάκης... και η Αγάπη και ο Ορέστης… και η Ζωζώ και ο Πάρης, ζούμε όλοι στο ίδιο σπίτι; Και έχουμε και φιλοξε-νούμενους: τον Ορφέα, τον Αλκιβιάδη και τον Αχιλλέα!
Και ποιος ξέρει μέχρι το τέλος της σύντομης ζωού-λας μας τι άλλο θα σκεφτεί να κάνει η κυρά μας, που όποιο γατάκι κλαίει, πονάει, πεινάει, είναι άρρωστο ή ορφανό, πάει και το μαζεύει! Εμείς της λέμε: «κάνε κρά-τει κυρά… δεν θέλουμε άλλους μουσαφίρηδες!». Αλλά αυτή το χαβά της! Έχει μια μεγάλη αγκαλιά και την μοι-ράζεται με όλους μας.
Έχει επίσης ένα μεγάλο καναπέ και χωράμε να ξα-πλώσουμε όλοι: πάνω στην κοιλιά, στα χέρια, στα πόδια της κυράς μας… Στο κεφαλάρι του καναπέ.. κάτω από τον καναπέ… ακόμα και στην διπλανή πολυθρόνα! Το θέμα είναι ότι είμαστε πάντα όλοι μαζί. Και ο ύπνος ξέρε-τε είναι πιο γλυκός όταν έχεις δίπλα σου όποιον αγαπάς. Κι εμείς στο σπίτι μας αγαπιόμαστε πολύ, κοιτιόμαστε στα μάτια, γατοτσακωνόμαστε και ρίχνουμε γατοφά-πες, γατονιαουρίζουμε για να διαμαρτυρηθούμε, αλλά στο τέλος… όλοι αγκαλιά θα κοιμηθούμε!
«Τα παιχνίδια μας»
Στο σπίτι μας έχουμε ένα σωρό παιχνίδια σκορπι-σμένα παντού! Στο σαλόνι, στο υπνοδωμάτιο, στους διαδρόμους και στα μπαλκόνια… Η κυρά μας λέει, ότι δεν είμαστε και τα πιο ήσυχα γατάκια του κόσμου! Κάθε βράδυ, μαζεύει με την σκούπα τα παιχνίδια μας σε μια γωνιά. Κάθε μεσημέρι που επιστρέφει από την δουλειά βρίσκει τα παιχνίδια μας παντού! Το θέμα είναι ότι δεν μας μαλώνει, ούτε μας τα κρύβει επειδή τα χαλάμε. Απλά τα πετά και μας παίρνει κι άλλα!
Έχουμε μάλλινες μπαλίτσες, υφασμάτινες μπαλί-τσες, μπαλίτσες με κουδουνάκια, ψεύτικα ποντικάκια, κορδέλες, ψεύτικα ψαράκια κι ένα φωτάκι που, όταν το ανάβει η κυρά μας, εμείς τρέχουμε και το κυνηγάμε! Το φωτάκι εμφανίζεται πάνω στις πόρτες ή στους τοίχους, κάτω από τις καρέκλες, πάνω στα μαξιλάρια… Εμείς το παραμονεύουμε, το κυνηγάμε, πηδάμε ψηλά να το πιά-σουμε, αλλά.. αυτό χάνεται!
Ο Αλέκος μας, ο μεγάλος αρχοντόγατος, ο πρώτος στην οικογένεια, έχει παίξει το παιχνίδι αυτό εκατοντά-δες φορές κι έχει καταλάβει ότι το φως έρχεται από την κυρά μας! Ενώ εμείς οι υπόλοιποι το ψάχνουμε παντού, αυτός γυρνά γύρω γύρω από την κυρά μας και παρακο-λουθεί τα χέρια της. Αυτός κάτι ξέρει! Δεν είναι τυχαίο που βλέπει πρώτος το φως και πέφτει πάνω του να το πιάσει! Όλοι εμείς οι υπόλοιποι τρέχουμε πίσω του και πέφτουμε απλά πάνω του. Και τότε… το φωτάκι χάνε-ται! Πού πήγε άραγε; Τι λες;