ΠΟΙΗΣΗ
Ποίηση είναι μια σφαίρα
στον κρόταφο μιας σκέψης.
Λέξεις που κείτονται νεκρές,
πνιγμένες στο ίδιο τους το μελάνι.
Λέξεις που θάφτηκαν σε καρδιές
και έγιναν ποίημα.
ΠΕΡΙ ΡΑΠΤΙΚΗΣ
Όταν ήμουν ακόμη παιδί,
θυμάμαι την επιμονή της μάνας μου
να περάσει τη κλωστή μέσα από μια βελόνα.
Λες και αυτό ήταν αυτοσκοπός.
Μεγαλώνοντας, συνειδητοποίησα
πως αν μάθεις την τέχνη της βελόνας,
τότε μπορείς να καταφέρεις τα πάντα.
Πως αν περάσεις από τη μια πλευρά στην άλλη,
είσαι σχεδόν άτρωτος.
Μπορείς να ράβεις τρύπιες τσέπες, μισές καρδιές,
τις πληγές στο σώμα σου
που αρνούνται να κλείσουν την πόρτα πίσω τους.
Και στο τέλος, τα στόματα κάποιων.
ΤΟ ΜΟΛΥΒΙ
Κι όταν σε αντίκρισε το μολύβι,
δεν ήξερε τι να πρωτοκάνει.
Έτρεξε σε μια κοφτερή γωνία
για να ξυθεί και να γράψει.
Μα φοβήθηκε μπας και μεγαλώσει η μύτη του
και ψεύτη το πεις.
Έτσι προτίμησε να σπάσει.
Ό,τι πιο κοντινό σε ανθρώπινο και αληθινό.
ΔΙΧΩΣ ΠΡΟΣΘΕΤΑ
Τον καφέ μου τον πίνω πάντα σκέτο.
Σε εκείνο το τραπεζάκι με τις κοφτερές γωνιές.
Κι όταν μου προσέφερες λίγη ζάχαρη,
τάχα μη με πειράξει στο στομάχι,
μη νομίζεις πως οι γωνιές στρογγύλεψαν.
Ματωμένες παρέμειναν.
Κι ο καφές μου σκέτος.
ΡΟΜΑΝΤΙΚΟΙ ΟΡΕΙΒΑΤΕΣ
Στους πρόποδες του ψηλότερου βουνού
κατάφερα να φτάσω.
Στο πολυτιμότερο σημείο ακούμπησα
για ένα και μόνο ηλιοβασίλεμα.
Στον αστράγαλό σου.
ΡΩΓΜΗ ΣΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ
Πόσες φορές ανάψαμε τη σόμπα,
γιατί δεν είχαμε έναν άνθρωπο να ζεσταθούμε.
Πόσες φορές ρίξαμε κλεφτή ματιά στην ρωγμή του παραθύρου,
γιατί επιμείναμε στον χειμώνα.
ΒΟΥΤΙΑ ΑΠΟ ΨΗΛΑ
Οι μεγάλες αλλαγές, απαιτούν σπουδαίες πτώσεις.
Θα χρειαστεί να πονέσεις, να απελπιστείς,
να ξεβολευτείς από τη σίγουρη ρουτίνα σου,
να σπάσεις δυο τρία κόκαλα.
Αν δεν πέσεις από τον καναπέ,
ίσως να μην χρειαστεί να σηκωθείς ποτέ.