Το μπεζ και το άσπρο του γάλακτος χύνονταν στα ορθογώνια σχήματα του κτιρίου, το όποιο στα νοτιοδυτικά εμπλεκόταν με το γαλανό ουρανό και μέσω ενός λεπτού αγκωναριού (Theσαν τη ξιφολόγχη δεμένη στο σοβιετικό ή κινεζικό καλάσνικοφ) συνέχιζε την χωρίς δισταγμούς είσοδο στην κάθε ουσία του έθνους. Παθιασμένος με το οικοδόμημα που για εβδομήντα χρόνια είχε πλεύσει στον αιθέρα (Theαλλά και στο κόκκινο νέφος με τη μαύρη σκόνη της πολύχρωμης πρωτεύουσας), ο πρωθυπουργός της χώρας υπέκυψε στον πειρασμό. Με μια σπαραχτική φωνή τρύπησε τα αυτιά του σοφέρ.
-Στάσου! Σταμάτησε εδώ σου είπα, –επέμενε.
Βγήκε βιαστικά από τη μαύρη Μπεντς. Γέμισε τους πνεύμονες του με το ρυπογόνο οξυγόνο των Τιράνων. Ευτυχισμένος, βλεφάρισε και το μεγάλο του βήμα άνοιξε προς το κτίριο.
-Κύριε! Παρακαλώ επιστρέψτε στο αυτοκίνητο σας! Που πάτε κύριε;
Ο αρρενωπός σωματοφύλακας, μελαμψός με γυμνασμένο σώμα και δασύτριχος (Theμε τρίχες που θα μπορούσαν να πνίξουν τις καημένες γυναίκες στις πιο ηδονικές στιγμές τους) φυτρωμένες σαν λουλούδια σε γλάστρα σε κάθε τρύπα και σημείο του δέρματος εκτός του κρανίου, του φώναζε από την άλλη μεριά του αμαξιού.
-Σας παρακαλώ κύριε, επιστρέψτε στο αυτοκίνητο!
-Μίλα Κλαρκ! Τι βλέπουν τα μάτια σου; –ρωτούσε ο πρωθυπουργός, κυριευόμενος από μια στιγμιαία έμπνευση.
-Βάζετε το μέλλον του έθνους σε κίνδυνο. Αυτή η είσοδος είναι για το κοινό. Η είσοδος μας είναι πιο πέρα, –του εξηγούσε ο Κλαρκ από πίσω, με το χέρι στραμμένο προς την αλεξίσφαιρη είσοδο στην οποία συνήθιζε να μπαίνει η αυτοκινητοπομπή του πρωθυπουργού.
-Μίλα Κλαρκ, –συνέχισε ο πρωθυπουργός, αδιάφορος στις υποδείξεις του συνομιλητή.
Γεμάτος σεβασμό, σας υπενθύμιζα, κύριε, πως οι πρωθυπουργοί δεν μπαίνουν από αυτή την πόρτα.
-Χαχαχα! Tώρα όντως λύθηκα στο γέλιο, Κλαρκ. Γιατί, εκείνος που περνούσε τα κάγκελα με σάλτο πρωθυπουργός δεν ήταν; Και τι θα έλεγες για τον άλλον που τον βγάλανε έξω με τα τανκς; Και τι για εκείνον που κρυβόταν επί εβδομάδες στο κρησφύγετο του πρωθυπουργείου; Και ο άλλος που δεν ήξερε καν που βρίσκεται η κυβερνητική έδρα; Χαχαχα– γελούσε ο ηγέτης του έθνους. –Μίλα Κλαρκ! Τι βλέπουν τα μάτια σου;
Ο Κλαρκ δεν έβγαζε τσιμουδιά.
-Αχ, τα πεύκα θα φταίνε. Γι’ αυτό και δε μπορείς να διακρίνεις το θαύμα, Κλαρκ. Θα διατάξω να τα κόψουν τα μαύρα. Όταν δει ο λαός το καράβι που πλέει δίπλα στους φοίνικες θα θυμηθούν μεμιάς το Κόμμα της Θάλασσας και του Αφρού. Δε γίνεται να καλυφθεί το καράβι με πεύκα.
-Καράβι; –ρώτησε ο Κλαρκ από σύγχυση.
-Ένα καράβι ολόιδιο με την Κιβωτό του Νώε, Κλαρκ. Αχ, αυτά τα κχείδια! Και το πρωθυπουργείο θέλησαν να δασοποιήσουν. Χριστέ μου, γιατί δε μπορούν να διαισθανθούν την ομορφιά της τέχνης, –έβγαζε το άχτι για την προηγούμενη κυβέρνηση. –Ε, Κλαρκ! Το βλέπεις που ήσουν λάθος; Εάν δεν ερχόμασταν από την είσοδο του κοινού, πως θα αντιλαμβανόμασταν ότι οι βουνίσιοι* έχουν ασχημίσει την έδρα;
-Σας καταλαβαίνω, –απάντησε ο Κλαρκ. –ιδρωμένος από το σεκλέτι, την ώρα που ανέβαινε το σκαλοπάτι στην είσοδο του πρωθυπουργείου. –Αλλά κύριε, η ασφάλεια είναι το καθήκον μου.
-Το καθήκον είναι δικό μου.