Όλοι μας μεγαλώσαμε με παραμύθια… Κάποια ήταν κλασικά, του τύπου «και ο ξανθός πρίγκιπας πάνω στο άλογο έσπευσε θαρραλέα προς διάσωση της εγκλωβισμένης πριγκίπισσας», ενώ κάποια ήταν νέα και καινοτόμα. Αυτό που μας έλειπε όμως ήταν ένα παραμύθι για τα παραμύθια, και το πως τα λαμβάναμε.
Όταν είδα λοιπόν μια μέρα, ένα γνώριμό μου κοριτσάκι με άπλετη φαντασία να δίνει τα δικά του σκετσάκια στο σαλόνι του, μπροστά από την τηλεόραση που έπαιζε όλη μέρα κινούμενα σχέδια, εντυπωσιάστηκα με το πόσες ιδέες διαθέτουν τα παιδιά, χάρη στα ερεθίσματα που παίρνουν.
Ανακάλυψα όμως τον αξιοθαύ-μαστο πνευματικό τους κόσμο ακόμα πιο βαθιά λίγο αργότερα, όταν εργάστηκα πιο εντατικά κοντά τους σε ένα μαγικό καλοκαιρινό χώρο που κάθε μέρα πλημμύριζε από γέλια.
Και τότε ήταν που είπα: «Αυτό είναι! Θα γράψω κάτι αφιερωμένο στα παιδιά και την φαντασία τους, και θα προσπαθήσω μάλιστα να ζωγραφίσω κάτι γι’ αυτά». Μα το κείμενο δεν δείχνει μόνο την θετική και αισιόδοξη πλευρά του πράγματος. Αυτή εξάλλου την γνωρίζουν μικροί και μεγάλοι.
Κυρίως επικεντρώνεται στο μοναδικό πράγμα που θα ήταν καλό να δώσουν λίγη προσοχή οι μικροί μας φίλοι…