ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗ ΛΕΡ
Η ημέρα που ο πρώτος Λερουάν βγήκε στη στεριά, συνέπεσε με
την ευθυγράμμιση του ήλιου με τον μεγαλύτερο από τους τρεις δορυ-
φόρους του Ισκίμιρ. Αυτό το πρωτόγνωρο συμβάν θα έμενε στη μνήμη
όλων των πολιτισμών ως σημάδι αλλαγής ή καινούριας αρχής, κι ας
ήταν η πανσέληνος του μεγαλύτερου φεγγαριού αυτή που έμελλε να
ορίσει το πέρασμα του χρόνου πεντακόσιες εποχές αργότερα.
Οι Λερουάν δεν είχαν δει ποτέ τους το μεγάλο φεγγάρι, ούτε και
τους δύο μικρότερους αδερφούς του να στολίζουν περήφανα τον ουρανό.
Ζούσαν μέσα στη θάλασσα. Η φυσιολογία και η αυξανόμενη με την
πάροδο του χρόνου ευφυΐα τους, τούς είχε επιτρέψει να χτίσουν έναν
ολόκληρο πολιτισμό κάτω από τα κύματα της Μητέρας θάλασσας, της
Λερ. Τα σπήλαια με τις δαιδαλώδεις σήραγγες τους ήταν το σπίτι τους
από πάντα, το κέντρο της ύπαρξής τους. Σιγά σιγά το διάνθισαν με κα-
τασκευές από κοράλλια, οστά και κατεργασμένα φύκια. Επίσης έφεραν
το φως της Λερ μέσα με διάφανα δοχεία γεμάτα μαρ'φί, μικροοργανι-
σμούς που έλαμπαν με ένα υπέροχο μπλε χρώμα. Είκοσι τέτοιες πόλεις
φιλοξενούσαν τον πληθυσμό των Λερουάν. Η εικοστή πρώτη κατοικού-
νταν μια φορά κάθε μιάμιση εποχή, με το σύγχρονο τρόπο μέτρησης και
ήταν η μέρα του ινουιλουίλ αλερ'θεφ'ί, του μεγάλου συμβουλίου, του
συλλογικού διαλογισμού. Τότε τα μέλη των συμβουλίων ταξίδευαν εκεί
για να ενώσουν τις νοητικές τους συχνότητες σε μια, αναπόσπαστη συ-
χνότητα ώστε να βρουν τις λύσεις για όλα τα προβλήματα που ταλάνι-
ζαν τους ίδιους και τις πόλεις που εκπροσωπούσαν.
Το να φτάσει ένας Λερουάν στην τέταρτη μορφή ύπαρξης ήταν
σπάνιο και συνήθως έπαιρνε πολύ χρόνο. Η συντριπτική πλειοψηφία
έφτανε μέχρι και την τρίτη μορφή, την ενήλικη. Ωοειδές σώμα, μα-
κρόστενο κεφάλι, τέσσερα κοντά άκρα και μια μακριά ουρά. Στην τέταρ-
τη τα άκρα μάκραιναν, η ουρά γινόταν μικρότερη και το κεφάλι στρογ-
γύλευε. Μπορεί να μην κολυμπούσαν τόσο γρήγορα πια αλλά η νέα
σωματοδομή τούς έκανε πιο επιδέξιους και δυνατούς. Το μεγαλύτερο
κέρδος ήταν ωστόσο πνευματικό. Άλλωστε για να φτάσει κάποιος σε
αυτό το επίπεδο έπρεπε να περάσει ατελείωτες ώρες διαλογισμού και
ταυτόχρονα να υπηρετεί με ειλικρίνεια και σύνεση τη κοινότητα. Οι επι-
τυχόντες έπαιρναν προτεραιότητα για όταν κάποια θέση στο Συμβούλιο
ήταν διαθέσιμη, εάν πέθαινε κάποιος σύμβουλος δηλαδή, και τοποθε-
τούνταν σε καίριες για τη κοινωνία θέσεις, καθώς θεωρείτο πως είχαν
φτάσει στη κορύφωση της πνευματικής και σωματικής τους δύναμης.
Όλα θα άλλαζαν όμως τη μέρα που ο Αρουθέλ θα πατούσε τα κάτω
άκρα του στην αμμουδιά.
Έχοντας ζήσει δεκαέξι εποχές, ο Αρουθέλ ήταν από τους λίγους
που είχαν φτάσει στη τέταρτη μορφή τόσο νωρίς στη ζωή τους. Ο μέσος
όρος ζωής των Λερουάν ήταν περίπου εικοσιπέντε εποχές. Αυτό το γεγο-
νός έκανε πολλούς να τον ζηλεύουν, ποτέ όμως δεν έφταναν στο σημείο
να εκφράσουν αυτό το δηλητηριώδες συναίσθημα. Ποτέ του δεν θεωρεί-
το σαν πολύ έξυπνος ή πολύ συνεπής στις υποχρεώσεις του αλλά μέσα
του κατοικούσε μια τεράστια πνευματική δύναμη και ένα άσβεστο
πάθος για γνώση και η Λερ τον αντάμειψε.
Όταν ξεκίνησαν οι πόνοι στο κεφάλι και το σώμα ο ίδιος πίστεψε
πως είχε προσβληθεί από κάποια αρρώστια και η ζωή του όδευε προς μια
πρώιμη ολοκλήρωση. Όντας περήφανος, δεν επεδίωξε τη βοήθεια
κάποιου θεραπευτή. Αντίθετα κλείστηκε στον εαυτό του και το σπίτι του
και περίμενε υπομονετικά τη στιγμή που η συχνότητά του θα ενωνόταν
με αυτή της μεγάλης ιερής θάλασσας. Ύστερα όμως από ένα απροσ-
διόριστο διάστημα όπου ο πόνος, η αγωνία και ο διαλογισμός κολυμπού-
σαν αγκαλιασμένοι με έναν φρενήρη τρόπο, ο Αρουθέλ βρήκε τον εαυτό
του αλλαγμένο. Η ένταση είχε υποχωρήσει και μέσα του φούσκωνε μια
αρχέγονη, υγρή σοφία.
Οι σκέψεις του έγιναν καθάριες, ήξερε ότι αυτό το δώρο της Λερ
ήταν ό,τι σημαντικότερο του είχε συμβεί. Όση αγάπη είχε για τον εαυτό
του έπρεπε πια να την μοιράσει σαν τροφή σε δύσκολους καιρούς. Να
βοηθήσει τους συμπολίτες του και τους απογόνους που θα έρχονταν από
δω και μπρος με κάθε δυνατό τρόπο. Δεν ένιωθε φόβο για τις υποχρε-
ώσεις αυτές παραδόξως, ήταν κάτι που το ένιωθε φυσικό όπως την ανα-
πνοή ή τη νέα μορφή που είχε πάρει το σώμα του. Είχε μια βεβαιότητα
ότι θα ήξερε τι πρέπει να κάνει ακόμα και αν δεν το γνώριζε ακόμα, λες
και ανάμεσα στις τόσες αλλαγές που είχε υποστεί, είχαν γεννηθεί και
καινούρια ένστικτα. Τι θαυμαστό πράγμα ήταν η τέταρτη μορφή!
Αμέσως διορίστηκε ως δάσκαλος πολιτισμού και σύντομα έγινε
μέλος του συμβουλίου της κοινότητας, μετά τον θάνατο ενός ηλικιω-
μένου και απόλυτα σεβαστού συμβούλου. Παρά το γεγονός ότι είχε κερ-
δίσει τη θέση όπως όριζαν οι νόμοι, τα υπόλοιπα μέλη ποτέ δεν είδαν θε-
τικά αυτή την εξέλιξη και περίμεναν υπομονετικά ένα λάθος που θα
τους έδινε, βάσει κανονισμών, να μεμφθούν την ενασχόληση του Αρου-
θέλ στη διοίκηση της κοινότητας. Υπήρχαν αρκετοί στο μεταξύ που περί-
μεναν να αρπάξουν την ευκαιρία και να πάρουν τη θέση του.
Ο ίδιος ποτέ δεν έδωσε δικαίωμα για κάτι τέτοιο. Τον κούραζε όλο
αυτό το παιχνίδι, δεν μπορούσε να καταλάβει πώς τόσα αρνητικά συναι-
σθήματα μπορούσαν να εκκολαφθούν από τη θέληση για βοήθεια.
Ήταν ένας παράλογος πόλεμος ανιδιοτέλειας. Οι συμβουλές του όμως
ήταν επιτυχημένες, η στάση του μετρημένη και σοβαρή και σιγά σιγά
κέρδισε τον σεβασμό κάποιων που ίσως θεώρησαν ότι τον είχαν αδικήσει
στο παρελθόν.
Όταν ο καιρός έφτασε για την πρώτη συμμετοχή του στον συλλο-
γικό διαλογισμό, ο Αρουθέλ δεν μπορούσε να είναι πιο ευτυχισμένος. Το
γαλανό του δέρμα έμοιαζε να λάμπει από ευτυχία και ικανοποίηση λες
και αποτελούταν από μαρ'φί. Με αυτή την αφορμή επέτρεψε στον εαυτό
του για μοναδική φορά να ξεφύγει από την ταπεινοφροσύνη που του
είχε δωρίσει η τέταρτη μορφή και να νιώσει περήφανος για τα όσα είχε
πετύχει. Ήξερε πολύ καλά πως αυτός δεν ήταν λόγος για να τον κατηγο-
ρήσουν όσο ήταν συνεπής και αποτελεσματικός στα καθήκοντά του.
Στη διαδρομή για το ινουιλουίλ αλερ'θεφ'ί, ο Αρουθέλ κρατούσε
αποστάσεις από τους υπόλοιπους δεκαεννέα αντιπροσώπους της κοι-
νότητάς του. Παρ' όλο που πλέον είχε περισσότερους υποστηρικτές από
εχθρούς, προτιμούσε να κολυμπά μόνος και να σκέφτεται την επερχόμε-
νη συγκλονιστική εμπειρία. Πραγματικά όφειλε να νιώθει τυχερός και
ευλογημένος που θα το ζούσε αυτό. Υπήρχε όμως και μια στεναχώρια
που του έσφιγγε τα σωθικά, καθώς είχε αφήσει πίσω τους νεογέννητους
απογόνους του. Η σύντροφος του κατά την τελευταία τελετή αναπαρα-
γωγής (με την οποία είχε ζευγαρώσει άλλη μια φορά στο παρελθόν) είχε
γεννήσει τρία αυγά και είχαν γονιμοποιηθεί όλα, κάτι σπάνιο και πολύ
ευτυχές. Ίσως αυτό το γεγονός να είχε να κάνει με τη νέα του κατάστα-
ση. Η Ααμα'νά Ελί ήταν όμως μια έξοχη μητέρα και δεν θα είχε πρόβλη-
μα να τιθασεύσει τα νεογνά και να τους μεταδώσει σοφία και γνώση
μόνη της, ώσπου ο Αρουθέλ να επέστρεφε από την τελετή.
Το ρεύμα που θα τον πήγαινε με ακρίβεια στον προορισμό του
ήταν ευχάριστα θερμό και χάρη στις πνευματικές ικανότητες που του
έδινε η τέταρτη μορφή, μπορούσε με ευκολία να το συγκρίνει με τη ζέση
και την γαλήνια αφέλεια της δεύτερης μορφής του, όταν μόλις είχε βγει
από το αυγό, άφυλος, ενστικτώδης και ανοιχτός σε κάθε καινούρια
εμπειρία.
Ένα κοπάδι μακρόστενων, κίτρινων ψαριών πέρασε από δίπλα
του. Ο σχηματισμός τους πρόδιδε την ομαδική μετακίνησή τους σε
κάποιο άλλο μέρος με περισσότερη τροφή. Από μακριά έμοιαζαν με ένα
ενιαίο ψάρι, προφανώς για αποτρέψουν την επίθεση κάποιου μεγαλύτε-
ρου θηρευτή. Τα σώματά τους έλαμπαν και ο Αρουθέλ διέκρινε μικρά
κόκκινα στίγματα γύρω από το κεφάλι τους. Εκπέμποντας μια συχνότη-
τα που ήξερε πως θα την αντιλαμβανόντουσαν, έκανε μερικά από αυτά,
τα πιο αδύναμα που βρίσκονταν προς το τέλος να φύγουν από τον σχη-
ματισμό και να έρθουν προς το μέρος του. Αμέσως, το υπόλοιπο κοπάδι
που ήταν πιο δυνατό και συγκεντρωμένο και δεν είχε υποκύψει στον πει-
ρασμό, ανασχηματίστηκε και σύντομα ήταν σα να μην είχε συμβεί τίπο-
τα. Τα υποψήφια θύματα κολυμπούσαν δίπλα του αποχαυνωμένα. Η
συχνότητα δεν έπαψε να εκπέμπεται. Έπιασε ένα με μια αστραπιαία
κίνηση και το έφαγε. Ύστερα ακόμη ένα. Η ανάγκη της τροφής κατα-
λάγιασε μέσα του και επέτρεψε στα υπόλοιπα να φύγουν και να αναζη-
τήσουν το δρόμο τους.
Άρχισαν να κολυμπούν όλο και πιο ψηλά ώστε να περάσουν
πάνω από μια οροσειρά που έμοιαζε απειλητική, γεμάτη τεράστιους κυ-
νηγούς. Αναρωτήθηκε αν τα δόρατα των λίγων στρατιωτών που τους συ-
νόδευαν θα ήταν αποτελεσματικά σε περίπτωση επίθεσης. Τότε είδε από
πάνω του το απόκοσμο φως. Η θάλασσα είχε πάρει μια πιο φωτεινή
απόχρωση σαν να διεξαγόταν κάποιο συλλογικό τελετουργικό ενός εί-
δους φωσφορίζοντων μικροοργανισμών που δεν είχε ξαναδεί. Η λάμψη
της είχε κάτι το έντονο, κάτι το μυστηριακό. Όταν ρώτησε έναν από τους
συμβούλους για αυτό, εκείνος του απάντησε με περιφρονητικό τόνο πως
έτσι έμοιαζε η Λερ σ' αυτά τα μέρη. Ο Αρουθέλ απόρησε που δεν του το
είχε αναφέρει ποτέ κανείς αυτό. Ρώτησε επίσης αν υπήρχε κάτι προς τα
εκεί αλλά η απάντηση που πήρε ήταν στον ίδιο τόνο. Δεν το απέδωσε
όμως στη δυσπιστία του συγκεκριμένου συμβούλου προς το πρόσωπό
του αλλά απλά σε αδιαφορία. Γιατί όμως να αδιαφορεί ένας Λερουάν
για ένα παράξενα όμορφο τμήμα της Μητέρας θάλασσας; ήταν σα να
αγνοούσες ένα τμήμα του σώματός σου. Κατηγόρησε παράλληλα τον
εαυτό του που δεν είχε αναρωτηθεί ο ίδιος για αυτό το θέμα, πόσο ψηλά
μπορείς να κολυμπήσεις, αν υπάρχει κάτι εκεί. Πάντα όμως υπάρχει πε-
ριθώριο για γνώση, σκέφτηκε καθησυχαστικά. Το φως αυτό όμως ήταν
τόσο γοητευτικό που σχεδόν τον καλούσε. Κοίταξε μπροστά του και είδε
την ομάδα να κολυμπά με ελάχιστη προσπάθεια, αφήνοντας τα ρεύμα-
τα να την παρασύρουν. Σκέφτηκε πως από τη στιγμή που ήταν ο μι-
κρότερος σε ηλικία, με λίγη προσπάθεια θα μπορούσε να πάει λίγο πιο
κοντά σε εκείνο το μαγικό φως και να προφτάσει στη συνέχεια τους
υπόλοιπους.