Αντί προλόγου
Η περιπέτεια του εγκλεισμού λόγω του covid -19 μέσα στο σπίτι, μας
άφησε ένα τραυματικό αποτύπωμα. Η εσωστρέφεια που σε πολλούς είναι
εγγενής έγινε εντονότερη, οι σχέσεις μας διάτρητες και παρεξηγημένες
σε πολλές περιπτώσεις , η υγεία μας απέκτησε τη μορφή του πιο
πολύτιμου δώρου που μας δόθηκε αλλά καταφέραμε να διασώσουμε
ακόμη και μέσα από επώδυνες διαδικασίες το θάρρος και τη σκέψη μας
ακέραια, την κοινωνική ευαισθησία μας αλώβητη και την έκφρασή μας -
μέσα από τις λέξεις και το νόημά τους - δεκτική στα συναισθήματα που
πολλαπλασιάστηκαν και μας ώθησαν σε μικρούς περιπάτους μέσα στα
αδιέξοδά μας.
Σ΄αυτούς τους περιπάτους συνέβη μερικές φορές να συναντηθούμε.
Να ανταλλάξουμε εμπειρίες και σύντομες ιστορίες, βλέμματα έντονης
ανάγκης για επικοινωνία, αγάπης για την τέχνη σε οποιαδήποτε μορφή
της. Η συνάντηση μας εξωτερίκευσε μύχιες σκέψεις, ανοιχτές όμως σε
κοινούς τόπους καλλιτεχνικής έκφρασης.
Στον δικό μου περίπατο συνάντησα τη Ζησούλα Ντάσιου, αντιπύραρχο
στο Πυροσβεστικό Σώμα Ελλάδας και φωτογράφο που η δυναμική της
εικόνας της με ώθησε να τολμήσω μια κίνηση “καλής θέλησης” όπως
συνηθίζουμε να λέμε. Η απάντησή της αυθόρμητη, ειλικρινής, θετική,
όπως ταιριάζει σε έναν άνθρωπο μυημένο στην τέχνη της φωτογραφίας
με την καλλιτεχνική της διάσταση. Οι άνθρωποι βλέπετε, διακρίνονται
είτε για την ανοιχτή τους διάθεση, είτε αντίθετα για την καχύποπτη
στάση τους σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής τους. Οι φωτογραφίες της
Ζησούλας ασπρόμαυρες αλλά καθόλου απαισιόδοξες, “κλείδωσαν” πάνω
στις ιστορίες μου και αρμονικά, χωρίς διάθεση ψεύδους και επιτήδευσης,
απέδωσαν με τον δικό τους τρόπο την αλήθεια που ορκίζονται να πουν
οι λέξεις. Προσωπικά, εκτιμώ ότι λειτουργούν σαν πανάκριβη κορνίζα
στο περιεχόμενο αυτού του βιβλίου που χωρίς τα ευφάνταστά της flash,
θα ήταν φτωχό. Την ευχαριστώ από καρδιάς για το περίσσευμα της
προσφοράς της!
Κατερίνα Γιαμά
Παιχνίδι
Έρωτας είναι όλα αυτά
που σου δόθηκαν
και όλα αυτά
που δεν σου δόθηκαν.
Έσκυψε να δέσει το κορδόνι του παπουτσιού του που κρεμόταν ανεξέλεγκτο,
καθώς προχωρούσε μέσα στις λακούβες με το νερό. Η έκφρασή του
μαρτυρούσε δυσαρέσκεια σα να πονούσε ή σαν να αποδοκίμαζε την κίνησή
του. Είχε προηγηθεί ένας αποχαιρετισμός από τον μοναδικό άνθρωπο που
τον έκανε να αισθάνεται άνετα, παρά τις ακρότητές του, και η ψυχολογία
του ισορροπούσε επικίνδυνα ανάμεσα στη θλίψη και στο θυμό.
-Δεν υπάρχει δηλαδή περιθώριο να συνεχίσουμε;
-Δε νομίζω. Η κατάσταση οδηγεί σε αδιέξοδο. Να το τελειώσουμε όσο το
δυνατόν γρηγορότερα.
Αυτές ήταν οι τελευταίες τους κουβέντες, αποφεύγοντας να αναλωθούν σε
κοινότοπες εκφράσεις. Γνώριζαν πολύ καλά ως ενήλικες, ότι ο έρωτας είχε
ημερομηνία λήξης, ότι στην περίπτωσή τους οι εξηγήσεις και οι επεξηγήσεις
ήταν εντελώς άχρηστες και ότι θα ήταν χρησιμότερο να διατηρήσουν αυτό
που έζησαν ακέραιο και αλώβητο από την πολυχρησία. Το γνώριζαν, αλλά
δεν ήθελαν να το παραδεχτούν. Οι ελάχιστες στιγμές που τους έφεραν
κοντά, κυριαρχούσαν στο μπερδεμένο μυαλό τους και δεν τους άφηναν
να πάρουν ασφαλείς αποστάσεις από το συναίσθημα. Οι μέρες που
περνούσαν όξυναν τις αντιθέσεις τους αλλά και τους ενδυνάμωναν τη
φωτιά που έκαιγε κάτω από τη σάρκα τους. Ο χρόνος αφενός έδειχνε να
είναι με το μέρος τους και αφετέρου να εναντιώνεται στις διαθέσεις τους.
Τίποτε δεν ήταν σταθερό, σαν κινούμενη άμμος που τους ρουφούσε χωρίς
όμως να τους καταπίνει.
-Μήπως ν΄αλλάξουμε τις προτεραιότητες καλύτερα; Να στραφούμε στα
επαγγελματικά μας σχέδια και να ξεχάσουμε τη σχέση αυτή; Θα είναι σα να
την έχουμε αφήσει για λίγο να ξεκουραστεί, να πάρει αναπνοές, αλλά θα
την «ταϊζουμε» όποτε μας το επιτρέπει ο χρόνος και οι υποχρεώσεις μας,
τόλμησε να πει τη γνώμη της εκείνη.
Μία που το είπε και μία που το πήρε πίσω βλέποντας τα μάτια του να
στενεύουν και να μετατρέπονται σε δυο κουμπότρυπες πάνω στο πρόσωπό
του. Απόρησε για το πού πήγε η ομορφιά του, ένα από τα κίνητρα της έλξης
της προς αυτόν.΄Εψαχνε μέσα σ΄αυτό το βλέμμα ν΄ανακαλύψει τα λάθη
αλλά και τα σωστά της, μα ήταν χαμένος κόπος. Το χρώμα του σαν θάλασσα
φουρτουνιασμένη την ώρα που «ψιχαλίζει» ο ήλιος πάνω της, είχε πάρει
ήδη το δρόμο του γυρισμού. Άπλωσε την παλάμη του ανοιγμένη, κ΄αυτή
πίστεψε ότι θα την αγγίξει, θα τη χαϊδέψει αλλά πολύ γρήγορα κατάλαβε ότι
οι προθέσεις του ήταν αρνητικές. Της έκανε μια κίνηση σχεδόν απειλητική,
δείχνοντας εμφανέστατα ότι θέλει να την αποτρέψει να τον πλησιάσει, σε
σημείο που τον φοβήθηκε.