ΣΧΕΔΟΝ ΠΟΤΕ ΕΤΣΙ
Κι αν έτυχε
να κάθομαι αναπαυτικά,
να συντάσσω τις παρακάτω προτάσεις,
δεν ήταν πάντα έτσι.
Κι αν έτυχε
να κάθομαι αναπαυτικά,
να ανασυντάσσω ό,τι απέμεινε
από τις μάχες που έδωσα
μόνος σε ένα δωμάτιο,
με δράκους και τέρατα,
με τον εαυτό μου,
ήταν σχεδόν πάντα έτσι.
Ήταν κάπως έτσι.
Ό,τι κι αν σε ταλανίζει,
ό,τι κι αν περνάς,
να θυμάσαι
δεν είσαι μόνος.
Ποτέ δεν ήσουν.
ΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ
Κάνε μια ευχή και φύσα,
του είπαν.
Μα ποιος ανόητος
θα έκανε το λάθος
να σβήσει μια φλόγα.
Μόνο μια τυχαία εκπνοή.
Κι αυτή εκ παραδρομής.
ΑΤΡΩΤΟΙ
Σε βρήκα ξανά
σε ένα σκονισμένο βιβλίο,
ανάμεσα σε μια ξεχασμένη αφιέρωση.
Σε σήκωσα, σε ίσιωσα
και σε ακούμπησα απαλά
στο τσεπάκι του πουκαμίσου μου
μη με πονέσεις.
Μα ξέχασα πως μόνο στη φωτογραφία
μένουν τα συναισθήματα
αναλλοίωτα.
Εκεί δεν μπορεί να πληγώσει
κανείς κανέναν.
ΣΤΑ ΜΑΛΑΚΑ
Κι αν ορισμένοι λιπάνατε τη σκάλα
που σας ανύψωσε με τα σάλια σας,
μη νομίζετε πως είστε όρθιοι
στα μάτια μας.
Κι αν στην παρακάτω λέξη
ορισμένοι από εμάς
αστοχήσαμε στον τόνο,
μη νομίζετε πως πέσατε
στα μαλακά.