Το βασικότερο ζήτημα είναι, πως σε τέτοιες περιπτώσεις, υπάρχουν χιλιάδες σκέψεις, αποφάσεις που τελικά δεν υλο- ποιούνται, απονενοημένα εγχειρήματα που έμειναν στην θεωρία κι άλλα τέτοια δυσάρεστα γεγονότα, που σε κάνουν
να νιώθεις ανήμπορος, απροστάτευτος και μόνος. Ακόμα και σε οικογένεια να ανήκεις, που αντιλαμβάνεσαι πως σ’ αγαπά και σε νοιάζεται, πάλι νιώθεις αόρατος, αβοήθητος, στην ουσία καταλαβαίνεις πως δεν έχεις μέλλον. Ούτε καν
παρόν θα έλεγα. Έχεις μόνο παρελθόν το οποίο είναι και το πρόβλημα σου. Οι μνήμες δημιουργούν ένα μεγάλο τραύ- μα, το οποίο, αντί να επουλώνεται, μεγεθύνεται. Ένα μόνιμο παρελθόν σε κυνηγά με μίσος. Σαν ένα λυσσασμένο σκυλί, που σε ακολουθεί ασταμάτητα, χωρίς κανένα συγκεκριμένο λόγο. Κάποια στιγμή μέσα στον πανικό, εισπράττεις ξεκάθαρα μέσω εγκεφαλικής εντολής, πως ο λόγος που καταδιώκεσαι, δεν είναι άλλος απ’ το ότι τρέχεις. Έχεις την δύναμη όμως να σταματήσεις το τρέξιμο και να αντιμετωπίσεις τον κυνηγό; Καλή ερώτηση. Η απάντηση δεν είναι μία. Ο καθένας από την ομάδα που ανήκω, έχει τη δική του.
Όλοι μας φανταζόμαστε το μέλλον κάπως. Άλλος ονειρεύεται δόξα και πλούτη, άλλος ένα μεγάλο έρωτα, κάποιοι να έχουν υγεία για να ζήσουν διακόσια χρόνια για άγνωστο λόγο και μερικοί σαν εμένα, απλά να μπορούν να ξεμυτίσουν απ’ το σπίτι χωρίς άσχημες σκέψεις για το τι τους περιμένει στον έξω κόσμο, τον πραγματικό. Στον απίστευτα αισχρό και ξεριζωμένο από κάθε αξία πλανήτη. Η ωμότητα του πλανήτη αυτού, ξεπερνά τη φαντασία και του πιο διεστραμμένου
συγγραφέα. Συμβαίνουν πράγματα μυστήρια εκεί έξω. Ακατανόητα, απερίγραπτης κακίας και ανελέητης τιμωρίας των αδυνάτων, για λόγους που μόνο οι τιμωροί γνωρίζουν.
Εύχομαι κάθε βράδυ όταν ξαπλώνω στο μικρό κρεβάτι μου, να εξαφανιστούν όλοι οι αχρείαστοι της οικουμένης. Να ξέρετε πως είναι πολλοί. Πιο πολλοί απ’ όσους μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους. Ξεφυτρώνουν σε κάθε πιθανό
και απίθανο μέρος. Σε μια φυλακή, σ’ ένα σχολείο, μέσα στο περιβάλλον σου, στην εκκλησία. Όχι δεν είναι η φαντασία μου, ούτε πράγματα που βλέπω στην τηλεόραση. Είναι η σιχαμένη αλήθεια.
Είμαι η Σοφία και ζω καθημερινά ζωντανούς εφιάλτες. Έχω γύρω μου κόσμο που με γελοιοποιεί για λόγους που δεν τους βρίσκω σοβαρούς. Όμως, δεν έχει σημασία τι πιστεύω εγώ, αλλά εκείνοι. Όσο δείχνω ότι θλίβομαι, τόσο περισσότερο επιμένουν να με ενοχλούν με πολύ άσχημο τρόπο. Ποτέ μου δεν κατάλαβα τι κάνει κάποιον να θέλει να μειώνει τους άλλους και μάλιστα αυτό να του δίνει χαρά.
Να τον μετατρέπει σε κάτι δυνατό, άτρωτο, μόνο και μόνο, επειδή κάνει ένα αδύναμο πλάσμα σαν εμένα, να λουφάξει σε μια γωνία τρέμοντας.
Είναι αισχροί αυτοί οι τύποι. Τους αξίζει μια οδυνηρή τιμωρία στην κόλαση. Στα τάρταρα. Να εξαφανιστούν και να μην τους βρει ποτέ ξανά κανείς. Δεν θέλω να ξαναβγώ απ’ το σπίτι μέχρι να χαθούν διαπαντός. Ποιος θα τους εξαφανίσει
όμως; Ποιος θα ορθώσει ανάστημα στους βασανιστές της ψυχής μου; Μόνο η ίδια μου η ψυχή μπορεί. Κανείς άλλος.
Η καρδιά της Σοφίας πρέπει να μιλήσει. Να φωνάξει για την ακρίβεια τόσο δυνατά, που θα τους διαμελίσει. Ναι αυτό πρέπει να γίνει. Να γίνω τιμωρός των τιμωρών. Δεν αντέχω άλλο να είμαι το φοβισμένο ζώο που περιμένει να έρθει η
νύχτα για να βγει απ’ τη φωλιά, να πάρει οξυγόνο, να φάει. Να νιώσει λίγη ασφάλεια. Σε κανέναν άνθρωπο δεν αξίζει αυτή η ζωή. Είναι όμορφο πράγμα να ζεις ελεύθερος, να μπορείς να κυκλοφορήσεις σαν να είσαι αόρατος. Μόνος
στον πλανήτη. Ξέρω, για σας φαίνονται αυτονόητα αυτά που αραδιάζω. Μα γιατί κάποιος να πηγαίνει φοβισμένος στο σχολείο, τι μπορεί να τον πιέζει τόσο; Ο καθηγητής; Τα βιβλία; Όχι φυσικά, αντιθέτως, αυτά είναι που με χαλαρώνουν. Χώνω το πρόσωπό μου μέσα στα βιβλία και προσπαθώ μέσα από τις λέξεις να δημιουργήσω φανταστικούς κόσμους δικούς μου, εκτός πραγματικότητας για ν’ αντέξω όρθια. Να μην με πάρει από κάτω μέσα στην αίθουσα και βάλω τα κλάματα
δημιουργώντας έναν ακόμα λόγο για τον εμπαιγμό μου. Δεν έχω το κουράγιο να το κάνω, πολλές φορές σκέφτομαι μήπως πρέπει εγώ να εξαφανιστώ. Είναι μια πιο ρεαλιστική λύση. Είναι εντελώς στο χέρι μου. Δεν θέλει δύναμη ψυχής. Απλά εξαφανίζομαι. Αλλά τώρα που το σκέφτομαι θα κάνω και τα δύο!