Γεννήθηκα ένα καθόλου ποιητικό πρωινό του Νοέμβρη, υπό την έκλειψη Σελήνης και μεγάλωσα πάνω στην κερασιά της αυλής στο παλιό μας σπίτι. Εκεί φαντάστηκα πρώτη φορά πως τα φτερά θα μου πηγαίνουν γάντι. Αγαπώ τους ουρανούς και φτιάχνοντας απ’ αυτούς πολλούς, μικρούς, για τα παιδιά μου, χαμένη στους χάρτες της γεωγραφίας, ξεκλέβω μονοπάτια κι αργά, πάντα, το βράδυ, δραπέτης, τα περπατώ και δοκιμάζω πώς στο καλό ακροβατούν στ΄ απόκρημνα οι λέξεις μου...